Happy Thanksgiving

Starbucks Bearista Holidays 2010

ช่วง Holidays ของอเมริกา ช่วงเวลาของความสุขอย่างที่  Disneyland  เรียกว่า It’s the most wonderful time of the year  วันหยุดยาวสี่วัน สำหรับคนที่อยู่ไกลบ้านอย่างเรา ช่างเป็นช่วงเวลาที่เหงาเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูกเลย… คงเป็นเพราะเห็นใครๆก็มีแพลนบินกลับบ้้าน ใช้เวลาทำสิ่งต่างๆกับครอบครัว แต่สำหรับเราก็ไม่มีใครเลย ถึงแม้จะมีงานการคั่งค้างที่ต้องทำให้เสร็จ แต่ feeling ของ Holidays กับความรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ทำให้ไม่ค่อยมีกำลังใจจะทำอะไรมากมาย บวกกับอากาศช่วงนี้ หนาวเหน็บเป็นพิเศษ (เดินกลับบ้านมา มือเปลี่ยนเป็นสีม่วง ไม่รู้ตัวเลย) แต่ก็ต้องพยายามผ่านไปให้ได้ให้ปกติที่สุดล่ะ…หลายวันนี้ ถึงแม้เราจะมี dinner plan  ติดต่อกันทุกวัน แต่ความรู้สึกว่างเปล่าที่อยู่ข้างใน ก็ไม่สามารถขจัดออกไปได้…นี่เป็นแค่ Thanksgiving เองนะ ถ้าเป็นวันหยุดยาว Christmas ล่ะ เราจะเป็นยังไงบ้าง…

วันนี้อยู่ใน OR ทั้งวัน ถึงแม่้จะเหนื่อยและ depressed อยู่ข้างในลึกๆ แต่ก็ต้องทำหน้ายิ้มแย้มในการพูดคุยกับ parents คนไข้  คนไข้เราวันนี้คนแรกก็เป็นเด็กที่มีฟันผุมากมายเต็มปาก พี่สาวของเค้าก็ต้องมาดมยาสลบเพื่อรักษาฟันแบบเดียวกันไปแล้ว น้องชายก็ยังเป็นด้วย เห็นแล้วก็สงสารพ่อแม่เค้าจริงๆ ส่วนอีกรายลูกเป็น Cerebral palsy,  มี Ataxia และ Developmental delay มีฟันผุ ก็ต้องมาดมยาสลบถึงจะได้ทำฟัน  แต่ละ  case กินเวลาไป ~3 hours each ออกมาเหนื่อยเลย แต่เมื่อพ่อแม่เด็ก มาแสดงความขอบคุณที่เราช่วยรักษา แสดงความซึ้งใจที่เราช่วยเหลือ ทำให้ความเหนื่อยและความเครียดหายไปทันที พ่อแม่ของคนไข้ คงจะเครียดมากกว่าเราเยอะ แต่ก็ยังประคับประคองกันมาได้…ดังนั้นเราก็ไม่ควรจะมาเสียเวลาเครียดและ depressed กับชีวิตของเราไปมากมายนัก…เพราะมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ทำได้เท่าที่ทำได้แล้วก็ทำให้ดีก็พอแล้วล่ะนะ…

หันกลับมาทบทวนบทบาทการทำงานของตัวเองอีกครั้ง แล้วก็มีความรู้สึกอยากจะช่วยคนที่เราช่วยได้ให้ดีที่สุด ความชัดเจนใน career path ของเราเริ่มชัดขึ้นๆ มีความรู้สึกอยากทำและอยากพัฒนา แต่ว่าแล้ว เราก็เริ่ม  attached กับระบบที่นี่ลงลึกไปอีก ยิ่งทำยิ่งชอบ อยากจะอยู่ในระบบแบบนี้ไปเรื่อยๆ …นั่นหมายความว่าระหว่างการงานกับความเหงา ยังคงเป็น dilemma ที่ค้างคาในใจเราต่อไป

จนถึงบัดนี้เราก็ไม่ยังไม่มีคำตอบ…

พรุ่งนี้ก็เป็น Thanksgiving แล้ว ขอขอบคุณครอบครัว และเพื่อนฝูง ครูบาอาจารย์ ที่ทำให้เราเป็นเราได้ในวันนี้…จริงๆเรารู้สึกแบบนี้อยู่ทุกวันอยู่แล้ว อาจจะรู้สึกมากเป็นพิเศษในช่วงนี้ ขอบคุณคนในเมืองนี้ ที่ยังชวนเราไปกินไปทำอะไรๆ ทำให้ชีวิตเราไม่อ้างว้างเกินไป ยังคิดถึงคนอีกฝั่งของโลกเสมอ…ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดีสำหรับเรา…